1 Δεκεμβρίου 2015
Ερωτόκριτος και Αρετούσα
Το γλυπτό βρίσκεται στην πλατεία Κορνάρου, όπως ο δημιουργός ενός από τα μεγαλύτερα ποιήματα της νέας ευρωπαϊκής λογοτεχνίας και αναπαριστά τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα.
Τίτλος έργου: « Ερωτόκριτος και Αρετούσα »
Καλλιτέχνης:Γιάν. Παρμακέλης
Θέση: Πλατεία Κορνάρου
Δημοτικό διαμέρισμα: 1
Έτος Κατασκευής:
Υλικό Κατασκευής:Χαλκός
Χορηγός – αναθέτης :Δήμος Ηρακλείου και ιδιώτες
Περιγραφή γλυπτού :
Γράφει ο Ιούλ. Τυπάλδος για το ποίημα «Ερωτόκριτος» του Β. Κορνάρου (περιοδ. «Παναθήναια», 1911) : Πιστεύω ότι εις τήν νεωτέραν λογοτεχνίαν μας ό Έρωτόκριτος κατέχει τήν πρώτην θέσιν, καί δέν διστάζω νά προσθέσω ότι δύναται να παραβληθή μέ τά μεγαλύτερα ποιήματα της νέας ευρωπαϊκής λογοτεχνίας καί νά είναι ανώτερος πολλών έκ τούτων, ένεκα τής εθνικής ροπής πού τόν εμψυχώνει καί τόν καθιστή ποίημα εντελώς έλληνικόν.
Για την επιλογή του χώρου, όπου στήθηκε η γλυπτή σύνθεση του «Ερωτόκριτου και της Αρετούσας» ο τότε Δήμαρχος Ηρακλείου κ. Μαν. Καρέλλης, γράφει : Ή Πλατεία Κορνάρου προσφερόταν καί ονομαστικά γιά τήν τοποθέτηση της γλυπτικής σύνθεσης μέ θέμα του ήρωες του ποιητή. Αλλά ή πλατεία αυτή ήταν καί ή θέση όπου βρισκόταν ένας περικαλλής ναός, ό Ναός του Σωτήρα, πού γκρέμισαν, ή μανία ένός δικτάτορα καί τα συμφέροντα, ατυχώς, συμπατριωτών μας. «Το χάσμα πού άνοιξε ό σεισμός», όπως λέει ό μεγάλος μας Σολωμός, έπρεπε «να γιομίσει άνθη».
Ενώ για το έργο συμπληρώνει : Ό Έρωτόκριτος καί ή Αρετούσα, σύμβολα του ιδανικού έρωτα, ήρωες τού κορυφαίου ποιητικού έργου τού Ηρακλειώτη γαμπρού Βιτσέντζου Κορνάρου, πού έχουν αποκαταστήσει καί παρουσιάσει δυό επίσης κορυφαίοι Ήρακλειώτες, ό Στέφανος Ξανθουδίδης καί ό Στέλιος Αλεξίου, θά ήταν τό πρώτο θέμα.
«Η ανάγκη συμπλήρωσης της πόλης με έργα τέχνης που να ανταμώνουν καθημερινά με τους οικιστές της, στηρίχτηκε στην παιδαγωγική αξία της τέχνης, αλλά και την ευθύνη έναντι της πόλης του Ηρακλείου η οποία κάποτε, όχι αδικαιολόγητα, απεκαλείτο η Φλωρεντία της Μεσογείου».
Σύντομη βιογραφία
Βιβλιογραφία
Εσπερινό Γυμνάσιο Ηρακλείου, εργασία με τίτλο «Με μπρούντζο και με μάρμαρο…»